the sun is down & the night is riding in
that train is dead on time my soul is on the line oh lord you've got to winthe sun is down & the night is riding in
that train is dead on time my soul is on the line oh lord you've got to win
من دریغم،من صد افسوس
من خیالی در پی دوست
من پرنده ی مهاجر،من شقایق،من یه عاشق
من فشار لحظه و عمر و دقایق
من گلایه،من شکایت
من یه بغض بی نهایت
من توان بی توانم
من ز طوفان در فغانم
من یه اشکم،من یه مهتاب
من پی یک لحظه ی ناب
من ز دودم در پی باد
من ز خاکم زوزه ی باد
من سرودم من صد آواز
من بر آنم لحظه ای باز
منبع : وبلاگ یاور همیشه مومن
"دو قطره پنهانی "
"دو قطره پنهانی "
شکست و ریخت به خاک و به باد داد مرا
چنانکه گویی هرگز کسی نزاد مرا
مرا به خاک سپردند و آمدند و گذشت
تکان نخورد درین بی کرانه آب از آب
ستاره می تابید
بنفشه می خندید
زمین به گرد سر آفتاب می گردید
همان طلوع و غروب و همان خزان و بهار
همان هیاهو
جاری به کوچه و بازار
همان تکاپو
آن گیر و دار آن تکرار
همان زمانه که هرگز نخواست شاد مرا
نه مهر گفت و نه ماه
نه شب نه روز
که این رهگذر که بود و چه شد؟
نه هیچ دوست
که این همسفر چه گفت و چه خواست
ندید یک تن ازین همرهان و همسفران
که این گسسته
غباری به چنگ باد هوا است
تو ای سپرده دلم را به دست ویرانی
همین تویی تو که شاید
دو قطره پنهانی
شبی که با تو درافتد غم پشیمانی
سرشک تلخی در مرگ من می افشانی
تویی
همین تو
که می آوری به یادمرا
هر که ...
هر که عاشق شد منت از صد یار میباید کشید
بهر یک گل منت از صد خار میباید کشید
من به مرگم راضیم اما نمی آید اجل
بخت بد بین از اجل هم ناز میباید کشید
چه دردی است در میان ...
چه دردی است در میان جمع بودن
ولی در گوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن
ولی در چشم خود آرام شکستن
برای هر دلی شعری سرودن
ولی برای خود همواره بستن
به رسم دوستی دستی فشردن
ولی با هر سخن قلبی شکستن
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش
ولی در بطن خود غوغا نشستن
راه با پیمودن پدید می آید
ای سالک، یکی یکی، قدم به قدم،
راهی نیست. راه با پیمودن پدید می آید.
با پیمودن است که راه را می سازی،
و اگر واپس بنگری، هر آنچه می بینی،
فقط رد گام هایی است که روزی پاهایت دوباره آن را می پیماید.
ای سالک، راهی نیست،
راه با پیمودن پدید می آید
یادمان باشد
یادمان باشد از امروز جفایی نکنیم
گرچه در خویش شکستیم صدایی نکنیم
یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند
طلب عشق ز هر بی سرو پایی نکنیم
« ایران غزل »
وایم اگر حقیقت در روزگار ذهنم
با تندباد نسـیان
از یـاد رفته باشد
وایم اگر که در باغ عطر شکوفه هایش
از جور برگریزان
بر بـاد رفته باشد
از آتش فتاده بر باور و خیالم
حق واژه اصا لـت
هیهات جسته باشد
زنهار گر که کاوه در خاطر نگارم
از دفتر دیارم
نـابود گشته باشد
خوارم اگر که بینم بر آن خلیج باقی
جز نام نامی پارس
غیری نوشته باشد
خواهم به سرمباشداین تن اگر که ببـیـنم
بر رود پاک اروند
بیگانه خفته باشد
فریاد اگر بخواهم ایران غزل سرایم
قلم به وصف آرش
بر من شکسته باشد
من نیک می پندارم گفتار وکردارم را
تا باز چون همیشه
ایران خجسته باشد
وایم اگر حقیقت از یـاد رفتـه باشد
خوارم اگر هویت بر باد رفته باشد
ساحل آسوده گفت :
گرچه بسی زیستم ،
هیچ نه معلوم شد
آه که من کیستم .
موج ز خود رفته ای
تیز خرامید و گفت :
هستم اگر می روم
گر نروم نیستم.
دل کندم از دنیا ....
چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهایی است ، ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشایی است . مرا در اوج می خواهی تمـــاشا کن ، دروغـین بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن . در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حــال ما ، همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها . فقط اســمی بجا مانده از آنچه بـــودم و هســـتم ، دل من چون دفترم خالی قــلم خشکیده در دســتم . گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم ، به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم . رفیقان یک به یک رفتند مرا با خو د رها کردند ، همه خود درد من بودند گمـــــــــــــــــــــــــــــان کردند که همــــــــــــــدردند .
در حیرتم...
در حیرتم از مرام این مردم پست
این طایفه ی زنده کش و مرده پرست
تا هست به ذلت بکشندش به جفا
تا مرد به عزت ببرندش به دو دست
....؟
مپرسید ای سبکباران مپرسید
که این دیوانه از خود به جز کیست
چه گویم ؟از که گویم؟با که گویم ؟
که این دیوانه را از خود خبر نیست
« دریغا »
« دریغا »
دریغا کز جفا چندیست ، هوای قصه طوفانیست چکاوک در قفس محبوس ، حدیثی از شقایق نیست دگر شبتاب به روی شب پس از باران نمی تابدپرستو هم در این غوغا دگر اینجـا نمی آیـد که بود آن کس که در بیشه صدای سازها را بست ؟قلم را بر غزل بشکست پـر پروازهـا را بست
بمان ای راوی باران هنوز اینجا شقایق هستهنوزم عالمی حسرت سر دار حقایق هست
بخوان آواز از سر گیر ببیـن من هم صدا دارم
به پای خاک این بیشه بدا ن جان را فدا دارمدر میخانه را بگشا به روی سردرش بنویس چکاوک داد حق می زد الهی مرده باد ابلیس
خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی میکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است!
چرا از مرگ می ترسید؟
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید؟
¤
-مپندارید بوم نا امیدی باز٬
به بام خاطر من می کند پرواز٬
مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است.
مگوئید این سخن تلخ و غم انگیز است-
مگر می٬این چراغ بزمِ جان٬مستی نمی آرد؟
مگر افیون ِ افسونکار
نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد؟
مگر این می پرستی ها و مستی ها
برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست؟
مگر دنبال آرامش نمی گردید؟
چرا از مرگ می ترسید؟
کجا آرامشی از مرگ خوشتر کس تواند دید؟
می و افیون فریبی تیزبال و تند پروازند
اگر درمان اندوهند٬
خماری جانگزا دارند.
نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید
خوش آن مستی که هشیاری نمی بیند!
چرا از مرگ می ترسید؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟
بهشت جاودان آنجاست.
جهان آنجا و جان آنجاست.
گران خواب ابد٬در بستر گلبوی مرگ مهربان ٬ آنجاست!
سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی است.
همه ذرات هستی٬محو در رویای بی رنگ فراموشی است.
نه فریادی٬نه آهنگی نه آوائی٬
نه دیروزی٬نه امروزی٬نه فردائی٬
جهان آرام و جان آرام٬
زمان در خواب بی فرجام٬
خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند!
سر از بالین ِ اندوهِ گرانِ خویش بردارید
در این دوران که از آزادگی نام و نشانی نیست
در این دوران که هر جا <<هر که را زر در ترازو ٬ زور در بازوست>>
جهان را دست این نامردم صدرنگ بسپارید
که کام از یکدگر گیرند و خونِ یکدگر ریزند
درین غوغا فرو مانند و غوغاها برانگیزند.
سر از بالینِ اندوه ِ گران خویش بردارید
همه٬بر آستان ِ مرگ راحت٬ سر فرود آرید
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟
چرا زین خواب ِ جان آرام ِ شیرین روی گردانید؟
چرا از مرگ می ترسید؟
شعر: چرا از مرگ می ترسید.از کتاب ابر و کوچه شاعر: فریدون مشیری